wdzięczność

Oszałamiające dawki słońca. Śpiew ptaków. Jezioro. Najlepszy w świecie, jeszcze ciepły chleb ludwiński- pachnący świeżym zbożem, polem, sierpniem. Dzieci umorusane, biegające w jakichś portkach i koszulkach, szczęśliwe.Pełznący z cienia chłód wieczoru, ognisko, rozmowy. To sobota.

W niedzielę rozgarniam zasłony wcześnie rano, piję kawę w ulubionym fotelu, Duduś rozwalony w naszym łóżku. Potem odświętne sukienki, fryzury. Inspirujące nabożeństwo a dla dzieci szkółka niedzielna w plenerze. Potem lody na słońcu i mieszczański spacer główną ulicą. Domowa pizza na obiad, wycieczka rowerowa i długie dokazywanie na placu zabaw- znów dzieci umorusane, ale tym razem w niedzielnych sukienkach i koszulach ;) 

Wieczór- małżeńska integracja. Skończyliśmy właśnie lepić 85 pierogów. Jak dobrze się przy tym rozmawia!

Przez ten weekend dominującym we mnie uczuciem była- wdzięczność.

Wielka wdzięczność.

Podszyta jak to u mnie zwykle nieco wyrzutami sumienia.

Ale:

Czego chcesz od nas, Panie, za Twe hojne dary, 

Czego za dobrodziejstwa, którym nie masz miary.

Kościół Cię nie ogarnie, wszędy pełno Ciebie,

I w otchłaniach i w morzu, na ziemi, na niebie.

(...)

Wdzięcznym Cię tedy sercem Panie wyznawamy, 

Bo nad to przystojniejszej ofiary nie mamy.