10 rocznica ślubu- cz.1

life must go on- i tymczasem jutro nasza 10 rocznica ślubu. post dzisiaj bo jutro mam cały dzień w pracy, a wieczorem idziemy z dziesięcioletnim małżonkiem na wypaśną kolację, która jest prezentem od moich rodziców.
Dzisiaj też swego rodzaju rocznica- 10 rocznica mojego wieczoru panieńskiego. Nie uwierzycie, ale urządziłam wieczór panieński w przeddzień ślubu. Namówiły mnie do tego moje lubelskie przyjaciółki, które w związku z jakimiś egzaminami poprawkowymi stwierdziły że nie będą do Warszawy jechały dwa razy, na ślub i na wieczór (mieszkałam wówczas w Warszawie). Przyjadą raz, chwilę pogadamy, strzelimy toast, obejrzymy razem jakiś film i pójdziemy spać, a na drugi dzień pomogą mi w przygotowaniach do ślubu.
Aha, dobrze zgadujecie że był to kiepski pomysł.
Oczywiście na jednym toaście się nie skończyło. Ani na jednym filmie.
Poszłyśmy spać nad ranem, a parę godzin później do mieszkania wparowała moja mama, która przy pomocy kilku mocnych kaw i kąpieli podjęła trud przygotowania panny młodej do ważkich wydarzeń.
Moje przygotowania do ślubu ograniczyły się do kąpieli, nałożenia kiecki, przypięcia welonu spinkami i zrobienia sobie makijażu. Potem tata zawiózł mnie swoim samochodem do kościoła, a następnie oddał przed ołtarzem w ręce pana młodego.

Podpisuję cyrograf:

 Powagę udało nam się zachować jeszcze do drzwi kościoła:

Zbojkotowałam ślubne koncepcje mojej teściowej, absolutnie wszystkie, więc w ramach ustępstwa zgodziłam się na tort- siedmiopiętrowestraszydłozfigurkami! Uśmiechnięta panna młoda z nożem i morderczymi myślami, w nieostrym tle surowo spogląda Marcin Luter :)

Nie chciałam też typowej sesji ślubnej, więc zdesperowana fotograf namówiła nas na kilka pozowanych ujęć pod kościołem. Zdjęcia są w ogóle fatalnej jakości, co nie martwi mnie zupełnie, jako że małżeństwo jest jakości dużo lepszej :) moje ulubione to to, na którym pani fotograf wymyśliła, że mąż ma mnie wziąć na ręce- widzicie ten ledwo skrywany wysiłek mojego wówczas bardzo szczupłego męża, i przerażenie na mojej twarzy?

Będzie część druga rocznicowego posta, bo chciałam napisać parę rzeczy także o naszym małżeństwie. Potrzebuję jednak czasu by zebrać myśli, wciąż bardzo źle się czuję po wczorajszej smutnej wieści.

Póki co idę odgonić czarne myśli gotowaniem- fasolówka i dżem śliwkowy!