A w Krakowie...

na Brackiej trochę popadał deszcz, a w nocy prawdziwie lało. A nie da się ukryć że był to fantastyczny weekend. Kocham Kraków, za wszystko- za atmosferę, za architekturę, za niezliczone knajpki, za każdą secesyjną kamienicę, za ten wspaniały oddech który można zaczerpnąć wynurzając się na Rynku Głównym!...za ludzi tak hipstersko wyluzowanych jak w stolicy ale jednak spokojniejszych, południowo leniwszych, za mgłę i za Planty. Muszę od czasu do czasu być w Krakowie. No więc byliśmy, całą rodziną.

Zajechaliśmy w piątek na 22. Nocleg w wynajętym apartamencie w starej, pięknej kamienicy. Mój wieczorny spacer po tętniącym nocnym życiem Kazimierzu i izraelskie, koszerne wino wypite z mężem wprost w łóżku (sufit cztery metry nad nami :)). W sobotę cudowne, leniwe śniadanie na Kazimierzu. Potem dłuuugi spacer- Kazimierz dokładnie, następnie na Stare Miasto; wystawa w Muzeum Wyspiańskiego (Nela uwielbia oglądać obrazy, a i ja tam akurat nie byłam jeszcze), witraż u Franciszkanów (zrobił wrażenie na dzieciach- ciemności w kościele i tylko Bóg Ojciec karząco spogląda z wysokości),  łażenie po uliczkach, po Rynku. Potem obiad z przyjacielem na mieście. Wieczór u przyjaciół- dzieci śpią, pyszne jedzenie, wino, rozmowy o wszystkim- polityka, filozofia, religia, naród. Żadnych pieluch ;) Potrzebuję tego bardzo.

W niedzielę śniadanie z przyjaciółmi przeciągnęło się do dwunastej, leniwe rozmowy w piżamach i tort na deser :) Potem do centrum i długi spacer Plantami na Wawel- dzieci musiały przecież zdobyć zamek, zobaczyć Smoka, Wisłę i tak dalej. Na obiad pyszne makarony- a podwieczorek jeszcze pyszniejszy bo wprosiliśmy się do Szanownej Pani Zielonej i jej uroczej rodziny. Mają śliczny, przytulny dom, tworzą w nim ciepłą i naturalną atmosferę, w której wspaniale się gadało (choć za mało! zostało sporo na następny raz), Zielona robi boskie tarty; co więcej mają przeuroczą, inteligentną i kontaktową córkę, dzięki czemu bez chwili konsternacji całe dziecięce towarzystwo zamieniło po sekundzie dom w przebieralnię karnawałową (a pani domu nawet nie drgnęła powieka,także wtedy gdy Ada zeszła po schodach w piętnastu torebkach na szyi i w dwóch butach Leny, każdym innym, na nogach) :) Było wspaniale, dziękujemy także i na łamach "Ściany wschodniej" oraz mamy nadzieję na dalsze spotkania!

A od Zielonych tylko krok na autostradę- i do domu. Po drodze natrafiliśmy na granicę zimy- w jednej chwili +5 i listopadowa aura, 2 km dalej wszystko oblodzone- drzewa, domy, wszystko. Jeszcze 40 km i pełno śniegu. W Lublinie zima.