groza i fascynacja czyli dziecko w podróży

Jest pewna babcia z placu zabaw która regularnie ze mną rozmawia. Jest to duży akt odwagi z jej strony, gdyż ja przybieram w takich miejscach odpychający wyraz twarzy, a że z natury sympatyczną osobą nie jestem, to jak już się postaram na odpychająco zrobić to drżyjcie mury. Ale babcia ma nieprzepartą potrzebę komunikacji. Darzy mnie też (w czym nie jest odosobniona) mieszaniną fascynacji i zgrozy.

No bo mam trójkę dzieci (fascynacja). Które chodzą zawsze stanowczo za lekko ubrane (zgroza)  a mimo to nie chorują (fascynacja, duży pytajnik). Dzieci te brudzą się na placu jak trzy świnki peppy (zgroza, zgroza i jednak odrobinę fascynacji). Bawią się na przykład ziemią (zgroza), grzebią w piachu ręką a nie łopateczką (zgroza, zdrobnienie to cytat), siadają na piasku i na trawie a mimo to- nie chorują (zgroza).
Ostatnio wynikła konwersacja o wakacjach. Pani jedzie z córką i wnuczką nad polskie morze. Córka chciałaby niby za granicę, ale się boi. O co? W zeszłym roku bała się że sobie nie poradzi, bo mleko, pieluchy, butelki. W tym roku dziecko ma trzy lata. No ale- co ono tam będzie jadło za tą granicą? Nic mu nie posmakuje i z głodu umrze. No a pani (to do mnie) nie boi się że Ada nie będzie miała co jeść w tych Włoszech?
[przed oczami przemykają mi stragany pełne dojrzałych pomidorów, melonów, arbuzów, cukinii, krewetki, kalmary, obsypana świeżą rucolą pizza, nieziemskie pasty..]
-Nie. Coś tam zawsze sobie znajdzie co lubi, a jak nie- trudno. Nie umrze z głodu przy pełnym stole.
(groza, fascynacja)

Generalnie, ja rozumiem panią i córkę pani- że one się boją. Rozumiem w tym sensie, że jestem w stanie pojąć zamiłowanie do rutyny, tego jakzwykle, pieluszka na przewijaku pod ręką, spacerek, zupka, drzemka w łożeczku. Podążanie codziennymi ścieżkami jest łatwiejsze, wygodniejsze i przez to dla wielu-przyjemniejsze. Użeranie się ze zmianą pieluchy na tylnym siedzeniu, marudzenie, nieprzewidziane wypadki, jako cena wakacji to dla wielu gra nie warta świeczki.

Ja jednak zwariowałabym gdybym nie mogła wyjechać. Robimy pewien kompromis- póki młodsze nie podrosną nie zwiedzamy za wiele. Dużo plaży to nasza wspólna pasja. Starszaki-szkolniaki już doceniają magię nocnych wyjść i zwariowanych pór chodzenia spać. Kto nie docenia, przysypia w spacerówce na siedząco.
Kupujemy lody i wozimy nocniki, pieluchy, przewijamy gdzieś po drodze.

Opowiadam to pani z placu która mnie wypytuje i widząc jej reakcje (zgroza, fascynacja) czuję się co najmniej jak podróżniczka jadąca z niemowlęciem i czwórką maluchów na wyprawę stopem do Afryki.

A tym razem jeszcze łatwiej będzie bo po 7 latach pożegnaliśmy w naszej rodzinie pieluchy-już na zawsze!